مقدمه از ظهور انساني كنوني در كره زمين حدود 40 هزار سال مي گذرد كه در برابر عمر زمين به لحظه اي مي ماند . زمين در غياب انسان از آرامش و توازن برخوردار بود، جانداران با رفع نيازهاي خود نه تنها آسبي به محيط پيرامون نمي رساندند بلكه هر يك به نوبه خود در استواري اين تعادل و توازن دخيل بودند. برخورداري انسان از عقلانيت كنجكاو و جستجوگر او را به سرعت از عصر شكارگري و خوشه چيني به دوران كشاورزي در 12000 سال پيش رسانيد. در عصر پيش از كشاورزي نقش انسان نسبت به ديگر جانداران تفاوت چنداني نداشت، به انداز .